Zwemmen in Amsterdam Oost

1972
Auteur: Jo Haen – Verteller: Els Haen (1967) geboren in de Watergraafsmeer. Is getrouwd en heeft 2 dochters. Heeft jaren in de zaak van haar vader en oom (Gebr. Haen) gewerkt.

Het begon allemaal in de jaren 70, ik was een jaar of 5 en mocht vast beginnen met zwemles en wel in het van ’t Hofflaanbad. Nou ja bad….het was meer een soort van veredelde garage die ondergelopen was! Zo klein en smal, voor mijn gevoel stond (zwemmen was er nog niet bij natuurlijk) je al aan de overkant als je er nog niet eens ingesprongen was.

Gelukkig mocht ik zodra ik 6 was naar het Sportfondsenbad in Oost. Wat een verschil, alles was 10 maal groter. Aan de buitenkant zag het er immens uit met die giga trap. Je mocht ‘beneden’ beginnen, de ingang was dan ook aan de zijkant van het zwembad, in het pierenbadje waar alles heerlijk warm en overzichtelijk was. Wel eerst douchen onder het strenge toezicht van een badmeester die je luidkeels opriep om te gaan douchen met: DOUOUCHCHEEENNNN! Heerlijk galmend in de catacomben.

Doordat het beneden zo lekker warm was en alles er netjes uitzag was de teleurstelling des te groter dat als je watervrij was je ‘naar boven’ moest om in het grote bad te proberen je A- en of B-diploma te halen. Langs de kleedhokjes waar het zo tochtte alsof de buitendeur gewoon open stond, met gele tegeltjes aan de wand waar uit de voegen een soort van kalk of zout (ik weet nog steeds niet wat het is geweest) drupte, wat een idee gaf van een druipsteengrot…

Eenmaal bij het grote bad aangekomen had je het inmiddels zo koud dat je zo snel mogelijk het water in wilde maar je moest eerst plaatsnemen op de tribune voor uitleg….BRRR
Ook de badmeester met de ‘haak’ ontbrak niet, gelukkig hoefde hij mij niet te helpen want op mijn rug ging prima. Alleen de 7 meter onder water voor B heb ik pas later tijdens schoolzwemmen gehaald omdat ik wel met mijn hoofd onder water lag maar de rest van m’n lichaam erop…… Het welbegeerde ijsje uit de geheel automatische ijsmachine in de kantine heb ik jammer genoeg nooit mogen proeven!

Na de diploma’s kwam de zwemvierdaagse in het Flevoparkbad in beeld. Juist: buiten dus! De kleedkamers bestonden uit bakstenen huisjes met een soort van luchtgaten als bovenlichten en goed bevolkt met spinnen, geen fijne start dus. Als je je omgekleed had liep je in je badpak met handdoek naar het bad en aangezien het meestal mei was en er in de avond gezwommen werd was dat stuk ook niet echt verwarmend, met als hoogtepunt de waterbak met douche met koud water! Waar je doorheen moest om je af te spoelen alvorens in de rij te wachten totdat je het water in mocht… De medaille achteraf maakte alles goed!