Er wordt weer gekraakt

Bron: #Dwars door de buurt – editie 249

Amsterdam groeit door migratie en het woningtekort in Amsterdam is op dit moment 45.000. Drie maal zoveel als in de jaren 70. Bedrijven trekken met veel geld expats aan waardoor de huizenprijzen nog hoger worden. Andere arbeidsmigranten en veel van onze eigen jongeren kunnen dat niet betalen. Het kraken gaat dus door.

Aan de voorgevel hangt een laken met een cryptische tekst in het Engels. Alex opent de deur. Hij kwam uit Litouwen als arbeidsmigrant. Eerst werkte hij als fietskoerier, nu in de bouw. Zijn roeping is belichter bij festivals en concerten. Een paar huisgenoten zijn Nederlanders, anderen komen van elders in Europa. Op zondag 13 april kraakten ze met een hulpgroep van een man of dertig Oetewalerstraat 8. De politie kwam even kijken en vertrok weer na een vriendelijk gesprek. Alex: ‘Dit huis stond al twee jaar leeg. En er is geen vergunning om het huis te verkopen of te verhuren en dan grijpen ze niet in.’ Ook Ymere, de eigenaar van het pand is al even langs geweest.

Dakloos
De buren reageren gelaten of met begrip. ‘Ja, natuurlijk. Het stond al zolang leeg. Goed dat er weer mensen wonen.’ Alex en de anderen denken wel dat ze het genoeg kunnen opknappen om er goed in te wonen. ‘Er zijn er meer zoals ik die in de bouw werken. We fixen het wel.’
Wat is het alternatief voor jonge mensen? Alex: ‘Dakloosheid, want huren van 1000 euro en meer kun je niet betalen. De zoon van een vriend huurt een kamer samen met een ander en ieder betaalt 500 euro in de maand.’

Idealen
Alex staat in een lange traditie. Als het onderwerp op de redactietafel komt, schieten de verhalen van links naar rechts. Het kleutertje dat meegenomen werd naar Ruigoord en snoepjes kreeg van die aardige oude bewoners. ‘De Sterke Arm’ van de Dapperbuurt wilde met kraakacties bereiken dat er gebouwd zou worden voor de gewone man en vrouw die er al geworteld waren. We kenden de huizen aan de Sumatrastraat, de Pieter Nieuwlandstraat en de Wijttenbachstraat.
Het was een generatie van krakers met grote idealen: ‘We waren erg fel tegen de speculanten maar maakten ons wel zorgen over de verharding in sommige delen van de stad.’

Verdienmodel
Die idealen zijn er nog steeds ondanks de doorgaande speculatie en de gentrificatie. Ja, de stad is behouden voor wonen, maar de verdeling van woonruimte blijft oneerlijk. De stedelijke politiek heeft daar weinig aan kunnen veranderen.
Al twintig jaar bestaat het kraakpand Joe’s Garage aan de Pretoriusstraat. Joe (iedereen heet hier Joe of Josephine): ’Jongeren staan met de rug tegen de muur. Het is nu erger dan in de jaren 80. Er zijn geen woningen meer voor arme sloebers. De zogenaamd vrije markt werkt niet voor onze gemeenschappelijke voorzieningen als gezondheidszorg, onderwijs, openbaar vervoer en wonen. Het zijn allemaal verdienmodellen geworden.’ #

Anneke Hesp