1929 – 2014
Tekst: Jo Haen – van Langen – Verteller: Ary de Kwaadsteniet (1931-2017) Hij woonde zijn hele leven in de Indische Buurt
Ary de Kwaadsteniet leerde Guurtje kennen bij accordeonvereniging Insulinde, waarvan haar ouders de oprichters waren. De naam “Insulinde” heeft de vereniging te danken aan het feit dat de oprichtingsvergadering gehouden werd in “café Insulinde” te Amsterdam Oost.
Tijdens de hoogtijdagen van de vereniging in de jaren 50, telde “Insulinde” meer dan 100 leden, speelde ze op eredivisieniveau en deed de vereniging aan allerlei activiteiten mee zoals de vierdaagse in Nijmegen.
Bakkerswinkel in de Borneostraat
In 1963 begonnen ze een brood- en banketbakkerij in de Borneostraat 31. Samen met bakker Blank bakte hij het brood in een bakkerij in de Soembawastraat, terwijl Guurtje in de druk bezochte winkel stond. Er werd geen brood aan huis bezorgd al leverde Ary wel aan gemeentelijke instellingen zoals het Leger des Heils, van Gend & Loos en Utermohlen. Aan bakkerij Hartog in de Ruyschstraat leverde hij het speciale Pandabrood. In 1982 zijn ze na 20 jaar gestopt.
Bestuursfuncties bij Insulinde
Naast het drukke bakkersvak bekleedde Ary tal van bestuursfuncties in de wijk, maar was vooral actief bij accordeonvereniging Insulinde. Hij was jarenlang voorzitter maar zat ook de feestcommissie. En speelde hij voor Sinterklaas. Insulinde, opgericht in 1930, was ooit de grootste accordeonvereniging van Nederland met 4 orkesten (een A, B, C-orkest en een orkest bestaande uit ouders). De repetities werden gehouden in het Bavohuis, waar ook feestavonden werden georganiseerd die door Joop v.d.Ende, die een feestwinkel in de buurt had, werden geleid. Naast diverse uitvoeringen werd er zelfs ook een keer opgetreden voor de radio (VARA).
Nieuwe kleding voor het A-orkest
Nieuwe leden kregen een lesaccordeon te leen en kregen les van de dirigenten. Ary zorgde voor subsidie van het Prins Bernhardfonds zodat ze nieuwe instrumenten (vnl. pauken en slagwerk) konden aanschaffen. En omdat de bakkerswinkel goed liep kon hij het zich permitteren om nieuwe kleding voor het A-orkest aan te schaffen. Toen er brand uitbrak bij zustervereniging Tubantia organiseerde hij een benefietavond voor de getroffen vereniging.
De accordeonvereniging was zijn leven. Het betekende meer voor hem dat zijn werk in de bakkerij, waar Ary in 1982 mee stopte. Maar in de loop der jaren werd ook Insulinde steeds kleiner. De tijden waren aan het veranderen, er was geen animo meer voor de accordeon.
Ze dansen nog steeds
Ary en Guurtje houden van dansen (nog steeds). Op vrijdagavond gingen ze daarvoor naar het café van Gijs de Rooy op de hoek van de Javastraat/Celebesstraat. Op de ochtend van dit interview hadden ze trouwens nog samen door de kamer gedanst op muziek uit de radio.
Wateroverlast
Ze genieten van hun oude dag. Maar helaas hebben ze door wateroverlast van de bovenbuurvrouw veel ellende over zich heen gekregen. De politie en brandweer moesten eraan te pas komen. De woningbouwvereniging Alliantie werkt niet mee, ze waren slecht verzekerd, kortom: kommer en kwel.
Iedere week naar de snackbar
Maar ze proberen toch nog wat van het leven te maken. Iedere week gaan ze een keer naar Snackbar de Pyramide op de Beukenweg waar ze voor € 10,– van een heerlijke maaltijd genieten. En iedere dag wandelen ze anderhalf uur door de buurt. Ondanks hun leeftijd. Ze willen niet naar een verzorgingshuis, blijven liever in hun gezellige, kleine benedenwoning in de Sumatrastraat, omringd door honderden clowntjes, verzameld door Ary. En zitten lekker in hun tuintje met het zelfgebouwde schuurtje.
Voordat ze de winkel hadden hebben Ary en Guurtje jarenlang een bijbaan gehad in het Ajax-stadion aan de Middenweg.
Weer zo’n slechte woningbouw verenging die niet mee werkt.het zijn zulke lieve mensen.kwam vaak in hun winkel het was mijn geboorte buurtje.
Ja dat klopt, het is 1 van de slechtste woningbouw vereniging. schandalig ook hoe ze met hun huurders omgaan.
Wat ontzettend leuk om Ary en Guurtje terug te zien en hun bakkerij. Het bakkertje waar ik voor 5 cent een snoepje kon kopen, mijn moeder brood kocht en waarbij mijn zus haar zaterdagbaantje had. Lieve mensen zijn het. Wat ontzettend rot voor ze dat het momenteel niet zo mee zit. Ik hoop dat er snel een goede oplossing komt voor de woning en ze nog lang mogen genieten van hun tuintje en een dansje in de kamer. Mijn opa had aan de overkant van de bakker een schoenmakerij. Madurastraat en volgens mij op nr 71. Helaas heb ik daar nooit een foto van gezien. Als er mensen zijn die daar foto’s van hebben zou ik ze graag eens zien.
Ilone Snikkenburg
Insulinde
Als 7 jarige moest ik van mijn moeder accordeon spelen omdat mijn oudere broer een accordeon virtuoos was. Hij speelde absoluut geweldig en maakte er ook zijn beroep van. Samen met zijn vriend Wil Keijzer hebben ze dan ook gigantisch succesvolle optredens gehad onder de naam “De Berwi’s”. (Bertus en Willy) Niet alleen door heel Nederland, maar ook werden ze door de Amerikaanse legerdienst gecontracteerd voor shows in hun legerkampen die ze dan, samen met andere bekende Nederlandse artiesten, per vliegtuig aandeden. Zij droegen ook een Amerikaans leger uniform in die tijd. Was wel leuk, want als hij thuis was in Amsterdam en we gingen de stad in, dan werden we overal ingelaten en getracteerd zonder te betalen. In ieder geval, ik was ook lid van Insulinde en mijn ouders waren nogal actief in de feest commissie. De uitvoeringen in het Bavo huis waren altijd een feest voor iedereen en zeker voor ons kinderen. Vanachter de coulissen hoorden en zagen wij dan ook Frans van Schaik “Ketelbinkie” zingen. En van de tombola was ’t altijd een lust om met je lot’je iets te winnen. Dat was het enige wat ik leuk vond van accordeon spelen, want de repetities onder leiding van de, gedreven en wel heel aardige dirigent de Heer De Booy, waren niet aan mij besteed. (Ik wilde graag piano spelen, maar dat mocht niet van mijn moeder) Wat ik wel heb over gehouden aan Insulinde is een warm gevoel voor solidariteit, gezelligheid en saamhorigheid. In mijn latere leven heb ik van dat gevoel dan ook veel plezier kunnen beleven…!!!
Ary en Guurtje heb ik niet echt bewust meegemaakt. Maar ik begrijp best dat zij de tijd van hun leven moeten hebben gehad want Insulinde was definitief de beste vereniging voor de samenleving in de Indische Buurt.
Wij woonden Celebesstraat hoek Javastraat boven cafe Daniëls 1 hoog tegenover Gijs de Rooy. Mensen herinneren zich nog altijd de Rode Papagaai…!
Ko Koedijk
Insulinde bestaat nog
Wat een leuk artikel over ‘Ary en Accordeonvereniging Insulinde’.
Het lijkt nu echter alsof Insulinde een zachte dood is gestorven. Maar niets is minder waar: de oudste accordeonvereniging van Amsterdam is nog steeds springlevend!
Op 13 november 2016, vierde Insulinde haar 80-jarig bestaan.
Onze accordeonvereniging heeft nog altijd een A- en een B-orkest en een geweldig ensemble. Elke dinsdagavond wordt gerepeteerd, in het clubhuis van speeltuinvereniging Batavia, in de Tidoresstraat? En we hebben een leuk clubblad, ‘Intermezzo’ geheten.
Verschillende malen per jaar treedt Insulinde op in verzorgingshuizen in de Randstad. En we doen steevast mee op de tweejaarlijkse NOVAM-dag. Op die dag zetten alle accordeonverenigingen van Amsterdam hun beste beentje voor. Ook was voor Insulinde een kleine rol weggelegd in de een paar jaar geleden uitgezonden achtdelige VARA-serie ‘De Strijd’.
De veelzijdige accordeon leent zich voor het spelen van heel veel soorten muziek. Ons repertoire varieert dan ook van klassiek, klezmer- en Balkanmuziek tot Amsterdamse medley’s, van Latijns-Amerikaans tot cajun, Franse chansons en zigeunermuziek.
Bent u geïnteresseerd of gewoon nieuwsgierig, kom dan een keer langs op dinsdagavond. Want voorlopig blijft de Amsterdamse Accordeonvereniging Insulinde vol overgave spelen!
Onze agenda, en meer informatie, vindt u op http://www.insulinde.org en op https://www.facebook.com/insulinde.accordeonvereniging/
Antje Dijk en Margreet de Broekert