Hoera, het is herfst…

Bron: #Dwars door de buurt – editie 224

Buiten in de natuur, zijn het voorjaar en het najaar het kleurrijkst van onze vier seizoenen. Het meest luidruchtigst is het voorjaar. Dat komt door de veelheid aan vogels die in sommige wijken van de Watergraafsmeer geluid produceren. De herfst is kleurrijker en door rotting en verval geurrijker dan de geuren en kleuren van bloesems in het voorjaar.

Bladeren die zich toen lichtgroen uit hun knop ontvouwden vallen af in goud gele, bruine en dieprode kleuren. Bessen en zaden van bloemen uit de lente geven nog meer kleur en ze worden door vogels gegeten of verstopt, want de winter komt…

Mummie
Niet alleen bladeren en vuurrode bessen maken de herfst kleurrijk, ook paddenstoelen dragen bij. Net als vangwebben met dauwdruppels die door het zonlicht pareltjes lijken. Spinnenwebben horen bij dit seizoen zoals Halloween daarbij is gaan horen. Deze herfstvakantie huren mijn vriendin en ik een huisje voor een week in de natuur. We verblijven in voor stadsmensen, ongekende stilte met uitzicht op drassig land met mattenbies, omzoomd door bos en houtwallen. Blonde koeien houden de begroeiing bij en een imposante witte stier ligt op een dijkje in ons zicht veld zijn harem te bekijken.
In het bos naast het huis staan duizenden aardappelbovisten en elke dag groeien er nieuwe en andere soorten paddenstoelen. Over de hoeveelheid spinnenwebben verbazen we ons. In de kamperfoelie die tegen de gevel van het huisje groeit, is in het web van een kruisspin een grote groene wants gevlogen en door gif verlamd. Met spinrag is het insect tot mummie gemaakt en we kijken toe als de spin verteringssappen in zijn prooi spuit om die later leeg te zuigen. ‘Hoezo zielig voor die wants…?!’, reageer ik op mijn vriendin, ‘Jij houdt toch ook van eten?’

Botsing
De vroege volgende ochtend horen we een dof bonkje tegen één van de ramen, onmiskenbaar een vogel. Voor de pui zien we een jonge roodborst in het natte gras liggen. Gistermiddag nam het een bad in het water van de schaal op het gazon als wij op enige meters verderop in de zon zitten.
Buiten regent het en het vogeltje ligt met gesloten oogjes op een zij. Ik denk dat het dood is, maar als ik voorzichtig een pootje aanraak, klemt het de nageltjes om mijn vinger. Het leeft, maar teer en licht is het skelet en hoe duidelijk hoorbaar de botsing met het venster. Aangeslagen dekken we de tafel voor het ontbijt. Om de paar minuten staat één van ons op om te kijken of het roodborstje nog leeft.
Even later ga ik buiten poolshoogte nemen en bij het naderen opent het vogeltje één oog w de omgeving in zich op en dan duurt het niet lang voor het hoog op de pootjes gaat staan, de vleugeltjes spreidt, uit het natte gras opstijgt en naar een tak van de laurierkers vliegt om in het gebladerte te verdwijnen.
Opgelucht gaat de vakantie verder. We zijn gegaan voor rust, ongekende stilte, de kleuren en paddenstoelen van de herfst en niet voor stress om een wezentje van zo’n negen gram dat tegen het raam vliegt. #

Dick Feenstra