Bron: #Dwars door de buurt – editie 209
Dit keer geen leesclub, maar een interview met een rasechte verhalenvertelster en dichteres uit Betondorp. In het verhaaltje Catastrofe op deze pagina neemt Hiltje Hettema je als lezer mee in de tragedie omtrent verdwenen en aangelopen katten, waarop zelfs nog een vervolg te vertellen is.
Op een warme zomerdag ga ik met haar in gesprek over verhalen schrijven, voorlezen van verhalen, gedichten schrijven en muziek maken. Een zeer interessante dame op leeftijd die energiek en bijzonder creatief omgaat met taal. Geboren in Betondorp en dochter van een architect die als één van de eerste bewoners in 1927 met zijn gezin in Betondorp kwam wonen, omdat dit woningbouwproject zo interessant was voor een bouwmeester. Voor Hiltje’s raam hangen rode gordijnen in de sfeer van het ‘rode’ Betondorp dat jarenlang socialistisch van sfeer was.
Waar komt die inspiratie voor verhalen vandaan?‘
Mijn moeder was mijn literaire voorbeeld; ze heeft nog voorgedragen aan het personeel op Schiphol. En thuis moesten we altijd lezen en dat doe ik nog steeds. Ik heb al mijn boeken -Joodse boeken, Privédomein boeken, antiquarische boeken- hier op alfabet staan’.
Hoe kom je aan je verhalen?
‘Door op stap te gaan; bijvoorbeeld naar de Albert Cuypmarkt; ik zie er een man, ik kijk goed en ik heb weer een verhaal. Ruim 15 jaar geleden ben ik van huis uit op de fiets met een tentje achterop naar Polen gefietst en daar heb ik gedichten van de Bijbelse figuur Mordechai op muziek gezet en gezongen. Sinds kort ga ik met mijn verhalen op papier -ik ben tegen knoppen en heb dan ook geen internet- naar het Brinkhuis en daar worden mijn verhalen op de website gezet. Ook heb ik voorgedragen in de OBA en heb ik een tentoonstelling gehad in ‘Het einde van de wereld’ op Java-eiland, waar tentoonstellingen worden georganiseerd en dichtersmiddagen plaatsvinden.
Wat is het vervolg van het kattenverhaal?
‘Wat bleek; de poes die naar mijn kleinzoon was gegaan, was toch niet zijn poes. Ik zei tegen hem dat we de poezen dan weer moesten omruilen. Zijn eigen poëzie-poes kwam terug en bleek zwanger. Vijf kittens werden geboren, waarvan er twee bleven leven. Heel bijzonder hoe mijn kleinzoon- een man met echte spierballen- de kleine poesjes met een pipet moest voeren.
Gedichten schrijven en de mooie gedichten van Vestdijk a capella zingen; Hiltje heeft het allemaal gedaan in de tijd dat ze lid was van het Vestdijk Genootschap. Hiltje is het meest in haar element als ze de daad bij het woord voegt en een recent geschreven gedicht, dat speelt in Oost, voordraagt.
’50 jaar geleden heeft Simon Vinkenoog schrijfgroep ‘de Klus’ opgericht. Op maandagavond zetten wij het voort in de huiskamer aan de Derde Oosterparkstraat, waar de geest van Vinkenoog nog volop aanwezig is. Iemand bedenkt een thema en schrijven maar. We lezen de verhalen aan elkaar voor. Ik ben heel trouw, ga iedere week; het is heel inspirerend’.
Over de snelweg
Hoe mooi is vernieling
als lichte banen glas
een uitweg zoeken
Na de knal.
Geluidswal; NL Ringweg
Wilde iemand zijn
ongenoegen uiten?
Het autoverkeer,
de race naar wie dan ook?
De onzin van de vaart
Ik sta en staar
als wandelaar boven al het
snelheidsblik
en demp geraas met
vingers in mijn oor.
Wat zijn jouw ervaringen met leesclubs?
‘Ik ben een tijdje lid geweest van een Joodse leesclub. Dat ging voor mij te schools, met het maken van een uittreksel van het boek. Daar ben ik mee opgehouden. Eigenlijk ben ik vooral een Dwars-persoon!’In de kamer van Hiltje staan veel muziekinstrumenten: ze bespeelt het klavecimbel, piano, saxofoon, accordeon en fluit. Al jarenlang is er elke maand een muziekavond in haar huis waar mensen muziek komen maken. Bij een toiletbezoek ontwaar ik minstens vijf verschillende speeldoosjes. ‘Ja, dat is leuk om te vertellen; er was eens een pastoor die het muziekdoosje met De Internationale afspeelde. Daar had ik veel plezier om’.
Lennie Haarsma
Geef een reactie