Barrevoets

Bron: #Dwars door de buurt – editie 225

Het rijtuig stond voor het Zaandamse theater. Een paar acteurs hadden al een zitplaats gezocht en wachtten bij het licht van een olielantaarn bibberend op hun collega’s. De stoven met warme kolen die een paar dames hadden weten te bemachtigen, gaven nauwelijks warmte in de ijzige januari-kou. Af en toe keek er een toneelknecht naar binnen, wanneer hij koffers met requisiten op het dak van het rijtuig gooide. ‘Ze zijn nu bij de laatste acte. Meneer Bouwmeester zet er flink vaart achter.’ ‘Nou, dat mag ook wel,’ mopperde een actrice, ‘als hij ons liever hier in de kou laat wachten om bij nacht en ontij naar Amsterdam terug te hobbelen, in plaats van hier een logies te betalen.’

Uiteindelijk stapte de grote Louis Bouwmeester zelf in. Respectvol schoven zijn collega’s een eindje op om plaats voor hem te maken. Louis keek om zich heen. ‘Zijn we compleet? Nee, wacht, ik mis de souffleur. Waar om den drommel zit die vent?’ Het gezelschap wachtte ongeduldig mopperend af. De ruiten van het rijtuig besloegen.
Eindelijk werd het portier geopend en haastte de ongelukkige zich naar binnen. ‘Excuses allemaal,’ zuchtte hij, ‘ik kon mijn rechter schoen niet vinden.’ Met een zielig gezicht tilde hij zijn rechter voet op, waaraan hij alleen een sok droeg, die nat was van de sneeuw. ‘Hoe kun je in hemelsnaam je schoen kwijtraken?’ bulderde Louis. Beschaamd keek de souffleur naar zijn natte sok. ‘Mijn nieuwe schoenen knelden nogal. Dus ik dacht: ik zit toch in dit donkere hok onder het toneel. Ik trek ze uit. Wie ziet het? Maar naderhand kon ik alleen nog maar mijn linker schoen vinden. De rechter is spoorloos!’ Het gezelschap in het rijtuig moest hartelijk lachen en de paarden zetten zich in beweging richting Amsterdam.

Het was al diep in de nacht, toen het rijtuig eindelijk stilhield voor het theater in de Amstelstraat. Vanaf hier moest iedereen zijn eigen weg naar huis vinden. De souffleur keek naar zijn schoenloze voet. Hij moest nog door de sneeuw naar huis lopen tot in de Watergraafsmeer. ‘Kom eens even!’ Louis Bouwmeester wenkte hem. Zijn ogen twinkelden van plezier. ‘Ach, arme man, moet je nu zó naar huis? Helaas, het theater is al afgesloten, anders hadden we nog vervangend schoeisel voor je kunnen zoeken.’ ‘Ik redt me wel,’ mompelde de souffleur. ‘Mooi!’ zei Louis en hij duwde hem een doos in handen. ‘Neem deze dan voor mij mee. Hier zit mijn pruik in. Die moet mijn kapper wat groter te maken, want hij knelt. Jij woont toch die kant op. Breng hem morgen even voor me langs.’
Louis draaide zich om en beende weg door de sneeuw. De souffleur bleef bedremmeld staan met de doos onder zijn arm, maar begon toen gelaten aan zijn barre tocht naar de Watergraafsmeer. Onder de Muiderpoort bleef hij even op adem komen en probeerde hij zijn gevoelloze voet warm te wrijven. Nu nog de gehele Oetewalerweg en een stuk de Middenweg af!

Na meer dan een uur hinkelend door de hoge hopen sneeuw, strompelde hij eindelijk zijn huis binnen. Kreunend legde hij zijn voet op de kachel, die nog lichtjes nagloeide.
De volgende ochtend zag de arme souffleur de doos met de pruik op tafel staan. Zuchtend stapte hij in zijn oude paar schoenen en ging weer door de sneeuw op weg naar de kapper aan de Oetewalerweg.
‘Meneer Bouwmeester vraag of u zijn pruik wat op wil rekken. Hij zit te krap.’ De kapper opende de doos. Verbaasd keek hij de souffleur aan. ‘Pruik? Welke pruik?’ Hij hield de doos omhoog. In de doos lag een schoen. Een rechter schoen. #