Bron: onsamsterdam.nl
Willy van der Plas–Gerritzen (geb. 1936) woonde met haar ouders, broertje en zusje tot 1948 aan de rand van de Transvaalbuurt. Om precies te zijn: Linnaeusstraat 215 driehoog, tegenover de Pretoriusstraat. In 1999 schreef zij haar jeugdherinneringen op, onder meer over het zwembad achter haar huis.
Bij ons achter het huizenblok was het Sportfondsenbad–Oost, dat bestaat nu nog. Badmeester De Vries was een aardige, donkere en knappe man, altijd een lachend gezicht en lief voor ons toch wel bange kinderen, niet wetend wat ons te wachten stond. Ik kreeg zwemles toen ik vijf jaar was, samen met mijn nichtje Liesje.
Pappa ging elke ochtend mee, we waren de eersten voor de les van zeven uur, voordat we naar school gingen, dus. De griezelig haak die door bandjes van achteren door m’n zwempak werd gestoken, het steeds weer scheef liggen in het water, als de dood om te zinken, de koude kurken naderhand, wanneer je al wat verder was, om je lijf. Soms mocht er één kurk af van de vijf waarmee je begon totdat er geen een meer overbleef. Dan het moment van ‘zonder iets te water’. De bodem die zo diep en ver weg was, de angst om daar te komen liggen!
Het afzwemfeest kwam snel.
Er werd in die tijd een feestelijk programma van gemaakt, waarbij de ouders en familieleden op de tribunes het afzwemgroepje konden gadeslaan. Het was niet zomaar laten zien wat je kon, na afloop was er ook het verplicht gekostumeerd theater: prachtig!
Thuis ging dan de lappenmand open, er werd iets voor je gemaakt. Mamma naaide een zigeunerpakje voor me in elkaar. Een jakje en rok met bellen en kwastje, grote gordijnringen met lusjes aan m’n oren, wat lippenstift en rode wangetjes. Voor Liesje was de keuze gevallen op wat overgebleven witte gordijnstof, van dat dunne spul, waarvan mama een beeldend jurkje naaide, want ze werd elfje. Vleugeltjes van papier en ene kroontje op haar hoofd. Wat een werk voor een kort moment!
Bij het te water springen gebeurde natuurlijk wat je kon verwachte: Liesjes vleugeltjes dreven alras ergens anders, haar bolle rokje zat over haar gezichtje en er moest hulp komen, want ze kon geen meter meer vooruit. Groot gelach op de tribune: dat was nog eens leuk! We hadden in ieder geval diploma A op zak.
Op mijn zwempak had mama goedbedoeld de letters W.G. geborduurd: Willy Gerritzen. Die G werd al gauw een C, misschien omdat hetniet goed had afgehecht. W.C. stond er nu op mijn borst – vreselijk.
M’n vriendinnetjes vroegen me waar het toilet was! De volgende dag kreeg ik natuurlijk een nieuw zwempakje, na het hele relaas verteld te hebben.
Er waren twee zwemclubs in het Sportfondsenbad–Oost. Het Y en De Meeuwen. Grote rivalen. Nel van Vliet, een bekend zwemster uit die tijd, woonde bij ons om de hoek. Harry Vriend, later sportverslaggever van waterpolowedstrijden, zat bij me in de klas. Zijn vader had een slager in de Pretoriusstraat.
UIT: WILLY VAN DER PLAS,
HERINNERINGEN AAN MIJN JEUGD – AMSTERDAM–OOST, 1939-1948, 1999.
Dankzij het schoolzwemmen heb ik hier mijn zwemdiploma’s gehaald.
Vanaf begin jaren 60 waterpolotraining bij De Meeuwen (de club is jaren geleden verhuisd naar Diemen) en hier geweldige dingen meegemaakt: Nederlands kampioen met het jeugdteam in 1964 en promotie naar de hoofdklasse in hetzelfde jaar.
Tijdens mijn opleiding aan de ALO Amsterdam had ik hier een bijbaantje als badmeester.
Dit zwembad speelde dus een belangrijke rol in mijn leven destijds.
Leuk stuk maar vooral ook hele mooie foto’s waardoor toch maar een stukje geschiedenis in Amsterdam staat :)!
Ik heb daar ook mijn diploma’s gehaald. Samen met mijn broertje.
6 e 7 jaar oud.
’s Morgens vroeg op de fiets vanuit Betondorp en daarna naar school.
Heb gezwommen bij de Meeuwen en trainde elke dag bij de oude mevrouw van Feggelen.
Mooie tijd.
Ook buiten kon gezwommen worden! Een leuk filmpje uit de jaren 30!
https://youtu.be/rSvFD8NMlTc
Ik heb daar ook mijn zwemdiploma’s a,b en c gehaald in de uurtjes voor de school begon.
Ook bij het Y onder leiding van Wil Storm getrained en wedstrijden gezwommen. Mijn vader nam me ook vaak mee in de melkfabriek waar hij werkte. Leuk die foto’s te zien.
Ik heb daar ook afgezwommen voor mijn a/b later mijn diploma’s zwemonderwijzer gehaald en les geven. Mijn twee dochters zaten bij het Y op wedstrijd zwemmen waar Enith Brigitta ook trainden olv, mevrouw Wil Storm
De eerste slagen via school zwemmen geleerd in dit bad. A en B behaald. Later gingen we met een ploegje vrienden vrijdag’s avonds van 20.00 tot 21.00 zwemmen en krijgertje gespeeld. “hoeken” deden we ook. Elkaar proberen aan te tikken maar niet de hoek van het zwembad omlopen want dat moest door het water! Prachtige tijd gehad. Later bij de Mariniers C en D gehaald.
Was een leuke tijd!
Inge Goijaerts Wat leuk een foto van het benedenbad, nog nooit gezien. Daar heb ik les gehad met de Watervrienden. In groepjes oefenen. Te beginnen met uitdrijven. Als je dat onder de knie had mocht je naar de volgende groep. Totdat je naar boven mocht. Goed georganiseerd en lieve begeleiders. Goede herinneringen aan.
De genoemde badmeester heette niet de Vries, maar Harry Theuns. Inderdaad een heel aardig man.
Op mijn 4e kreeg ik polio . Het was in 1951 en nadat ik daarvan wat was ‘bijgekomen’ bracht mijn moeder me elke week op de fiets naar het Sportfondsenbad . Daar was beneden ‘in de kelder’ een extra verwarmd bad, waar onder meer polio patiënten werden gerevalideerd. Ik zie alles nog tot aan de tegeltjes duidelijk voor me. Later heb ik er met die beroemde haak ook afgezwommen. Alles is goed gekomen. Aan de Middenweg bij de VVGA heb ik mijn ‘leven lang’ getennist.
Ik kreeg in ca 1948 een “vleugje” polio, geen gevolgen verder. Door het oog vd naald, zei de arts destijds. Ik hoop bij jou ook geen gevolgen. Nu, na 70 jaar, denk ik er wel het mijne van…
Dit was ook “het trainingsbad” van Enith Brigitta, in de jaren 70. Ze werkte toen ook in de Hema, Linnaeusstraat.