1939 – 1945
Auteur: Willy van Rooyen – Verteller: Gerrie Zurburg-Vleeming, geboren in Velp op 17 maart 1913, verhuisde naar de Smitstraat in de Transvaalbuurt, Amsterdam. Van 1941 tot 1991 woonde zij aan de Insulindeweg, hoek Celebesstraat, en in 1991 verhuisde zij terug naar de Transvaalbuurt en vandaar eind 1999 naar de Kastanjehof waar zij lid werd van de cliëntenraad.
“In het begin van de oorlog stonden er woningen te kust en te keur. Van de Transvaalbuurt verhuisde ik naar de Indische buurt, naar een hoekpand op de Insulindeweg/Celebesstraat, tegenover het Muiderpoortstation. Mijn man en ik hebben er vijftig jaar gewoond. Totdat dit monument van de Amsterdamse school werd afgebroken en ik terugkeerde naar de Transvaalbuurt. Er waren twee zolderetages met dakramen met noorderlicht, bestemd voor schilders. Carel Willink heeft er nog gewoond.
We konden helemaal over de stad heenkijken. In de oorlog zagen we bommen vallen op het Carltonhotel op het Rembrandtplein. ’s Nachts werden we wakker als er weer ritsen joodse mensen en kinderen vanaf het Muiderpoortstation richting het oosten, naar Westerbork, vertrokken. Je hoorde de mensen aan komen lopen, onder de tunnel door en dan de treinen in. Je hoorde ze heel zacht praten. De SS-ers gingen er met geweren achter aan, schreeuwend en stampend. Later bewaakten hele jonge en oude Duitse soldaten het station. De middengroepen waren allemaal in de oorlog gesneuveld.
Op Dolle Dinsdag, op 6 september 1944, hebben ze de oude gasfabriek bij de Polderweg beschoten, waar nu een sporthal is. Een vliegtuig schoot op een trein met al die NSB-ers die naar het oosten wilden vluchten. Buiten, op straat, stond je als verlamd als die vliegtuigen heel laag overkwamen. Het was vreselijk, die oorlog.”
Ja verschrikkelijk moet dit geweest zijn. Mijn moeder moest altijd dicht onder de cv liggen op de grond als er weer vliegtuigen kwamen uit angst dat ze de gashouders beschoten die vlak achter ons huis stonden op de polderweg. Er zijn ook nog Duitsers bij ons binnen geweest om te controleren of wij mensen schuil hielden! Wat een ellendige en angstige tijd was het toen. Ik ben gelukkig van na de oorlog maar 1 broer in de oorlog geboren. Mijn vader was halverwege de oorlog vertrokken naar Indië als militair arts en mijn moeder zat toen alleen in het grote huis , best vervelend. In 1947 kwam hij terug met tbc waar hij in een sanatorium moest genezen.
Mooi verhaal.
Mijn vader en mijn oma met 5 kinderen woonde ook op de Insulindeweg in en na de oorlog . Fam Batterman.