Bron: #Dwars door de buurt – editie 231
Achter de muren van de winkel aan de Middenweg 40-42 in de Watergraafsmeer is het een vrolijke boel. Te midden van feesthoedjes, snorren, waggelende beesten, maskers en talloze andere party verlokkingen luistert Dwars naar het al oude verhaal achter dit familiebedrijf. Op de achtergrond klanken van swingende muziek.
Had de oude Dam senior, toen die in 1896 in de Pieter Nieuwlandstraat een eenvoudig boekwinkeltje begon, dit ooit kunnen dromen? Kleinzoon Nol Dam (82), zijn vrouw Henny (83) en achterkleindochter Annemiek (58) weten het eigenlijk niet. Nol heeft hem niet gekend, weet niet eens hoe hij heette. ‘Wat ik wel weet is dat drie van zijn zonen, ruim twintig jaar later allemaal een eigen feestwinkel runden aan de Rozengracht, de Ferdinand Bol- en de van Swindenstraat,’ memoreert Nol. Henny legt uit dat Nol’s opa er wel mee begonnen was. ‘Die had in dat winkeltje ook al een assortimentje ballonnen en slingers, en hij verhuurde feestkleding.’ Annemiek, nuchter: ‘Enfin, mijn eerste stap ligt in de van Swindenstraat.’
Bruiloften en partijen
Al op zestienjarige leeftijd werkte Nol mee in de feestwinkel van zijn vader Teie (1908-1962) in de van Swindenstraat. Bruiloften en partijen waren hun belangrijkste bron van inkomsten. Nol: ‘Daar kwam zoveel gezelligs bij kijken. Het was de tijd van inhaalliederen, feestbogen, waar het bruidspaar onder door moest lopen, drinkliederen en partner zoekvlagspelletjes. Wij verzorgden bijna alles. We huurden bijvoorbeeld liedjeszanger Harrie Botschuyver in of accordeonspeler Jansen, leverden de ballonnen, versiering en decoraties. Mijn vader maakte zelfs met de hand nog vaak de hoedjes, want, ja, iedereen droeg een hoed in die tijd, dus ik leerde dat ook nog.’
Annemiek: ‘Oh, die lijm die jullie gebruikten is een van mijn oudste herinneringen. Die verwijst naar mijn opa, die ik helaas nooit gekend heb omdat hij jong overleed.’ Nol: ‘En je andere opa, Henny’s vader, zelf meubelmaker, maakte er de houten klossen voor.’ Annemiek: ‘Ongelooflijk toch al die handenarbeid. Tegenwoordig hebben we overal machines voor. Ik kan erover meepraten, want ik ben eigenlijk door een toevalligheid in de zaak gekomen. In tegenstelling tot mijn vader volgden mijn zus Miriam (54) en ik een eigen gekozen beroepsopleiding. Zij werd leerkracht en ik tandartsassistent. Niemand van ons, ook mijn ouders niet, bedacht dat we de zaak in moesten. We hadden eigen banen en hielpen hooguit op drukke zaterdagen en met Oud en Nieuw vanwege het vuurwerk dat mijn vader verkocht. Tot deze een ingeving kreeg.’
Meteen raak
Het was de tijd waarin er steeds vaker vragen van klanten kwamen voor het drukken van teksten en afbeeldingen op ballonnen voor belangrijke feesten. Nol besteedde dat uit aan een bedrijfje. Maar op een willekeurige zondag bedacht hij opeens: ‘Waarom gaan wij dat niet zelf doen?’ Dat was kat in het bakkie voor Annemiek en haar vriend Pim, die wel in waren voor een experimentje. Annemiek: ‘Ik zie ons nog de hele dag in het schuurtje van Pim’s ouders klooien met van die latexballonnen, die we allemaal gingen opblazen en daarna tegen een rol met inkt aanhielden. Het was hilarisch maar heel veel werk. Enfin, wij kregen er zo’n lol en handigheid in, dat we het vervolgens steeds vaker gingen doen. En zie hier de geboorte van De Ballonnerie. In een schuur! We zegden onze banen op en gingen helemaal voor de ballondecoraties! Nu hebben we al vierendertig jaar ook nog in Noord een balloneriezaak. Dit alles gesteund door mijn ouders en de zaak in de van Swindenstraat die later, via nog een korte tijd in de Linnaeusstraat, overging naar hier. Eén van onze eerste opdrachten was voor de dochter van Sjakie Swart die ging trouwen. Er moest een ballon komen met een groot hart en een feestboog erop. We waren er een hele dag mee bezig.’
Van huisfeestje naar festival
Henny, die via dansles Nol had leren kennen, al vroeg met hem trouwde en kinderen kreeg, en later ook meewerkte in de winkel, geeft een mooi resumé: ‘Waar Nol en ik in het klein de gezinnen bedienden met onze feestartikelen en alles wat erbij kwam kijken voor hun bruiloften en partijen, gaan Annemiek en Pim tegenwoordig het hele land door voor de decoraties van allerlei grote evenementen.’ Annemiek: ‘In jullie tijd was het al een heel ding om op een gegeven moment de aankleding te mogen doen voor de lancering van het blad Party. Ik herinner me nog hoe we als familie samen in de huiskamer allemaal meehielpen met het inpakken van de serpentines in zakjes.’ Nol: ‘Die brachten we toen ter plekke met ons kleine autootje.’ Annemiek: ‘Tegenwoordig gaan we met soms wel vijf vrachtwagens met laadbakken door het land naar festivals als Lowlands of Defqon.1. Maar ook de Gaypride, themafeesten – zoals Halloween – casino’s, bedrijfsfeesten en sales. Al blijft de kleine man natuurlijk net zo welkom. Weet je dat we inmiddels alles bij elkaar zestien medewerkers hebben op beide locaties? In de feestwinkel hier staan al wel vijftien jaar Desi, tweeling Wendy en Joy, en Melanie. En in Noord zelfs twaalf mensen, waaronder mijn man, onze kinderen en ikzelf. Pim (58) doet vooral de grote sales, zoon Nick (30) de website en techniek, dochter Jill (24) de klantenservice en offertes en ik vooral de planning.’
Scheut in mijn maag
Eind jaren negentig begon het pensioen te lonken voor Nol en Henny. Nol had, mede door de vroege dood van zijn vader, al jong keihard gewerkt. Echter, geen van de dochters, zelfs Annemiek niet, had er belangstelling voor om eigenaar te worden van de inmiddels doorgegroeide onderneming. Dus er werd gezocht naar een koper van buitenaf. Annemiek: ‘Maar wat er gebeurde? Toen mijn vader een serieuze kandidaat had en ik hem ‘onnozel’ vroeg of dan ook Dam van de gevel zou gaan verdwijnen en hij dat natuurlijk beaamde, kreeg ik zo’n scheut in mijn maag dat ik meteen besloot de eigenaar te worden.’ Nol: ‘We waren helemaal overdonderd.’ Henny: ‘Maar nu, na al die jaren, zie je wat een bikkel van een ondernemer ze is geworden, lang leve die intuïtie van haar. En onderschat haar man en kinderen niet! Die laatsten dromen al van een eventuele eigen andere locatie zolang het bedrijf blijft groeien.’
Met vuur spelen
‘Denk niet dat alles alsmaar vanzelf ging, hoor,’ waarschuwt Annemiek. Ondernemen betekent snoeihard werken en veel verantwoordelijkheid dragen. Je staat altijd aan. Ik herinner me nog zo goed die zaterdag 21 juni 1988, toen Nederland het EK voetbal gewonnen had. Pim en ik draaiden tijdelijk even de winkel op de van Swinden omdat mijn ouders met vakantie waren. Overal ging iedereen de straat op en wij dachten, we moeten iets doen! Er was nog geen voetbalindustrie met feestartikelen, zoals nu de oranje slingers al uithangen voor we gewonnen hebben. Pim racete naar de Kwantum voor oranje verfspuitbussen en we gingen letterlijk al onze feestartikelen onderspuiten.’ Nol: ‘Of zoals ik rondom Oud en Nieuw vaak in de winkel sliep, omdat ik de meute buiten niet vertrouwde met al dat vuurwerk. Het is soms letterlijk en figuurlijk met vuur spelen.’ Annemiek lachend: ‘Lang leve ons familiebedrijf, het feest is nog lang niet afgelopen, maar we blijven waakzaam!’ #
Carolien Gevers
In 2012 had ik (Jo Haen) ook een interview met Nol Dam. Voor een verslag daarvan met veel oude foto’s ga naar Feestwinkel Dam
Geef een reactie