Carry Geijssen – voor altijd een ‘Golden Girl’!

1947 – 2022
Auteur: Jo Haen – Verteller: Carry Geijssen (1947) Geboren in Amsterdam op de Kramatweg 42, ex-topschaatster, Olympisch kampioene op de 1000 meter in 1968 in Grenoble, zilver op de 1500 meter en verder nog ontelbare overwinningen. Ze woont tegenwoordig in Almere. Afgelopen maand werd ze 75 jaar! Gefeliciteerd Carry. En voor altijd jong!

Op 11 februari a.s. is het precies 54 jaar geleden dat Carry Geijssen in Grenoble bij de Olympische Winterspelen goud won op de 1000 meter, terwijl ze een dag eerder al zilver op de 1500 meter had gewonnen. De allereerste gouden schaatsmedaille gewonnen tijdens Olympische Spelen door een Nederlander. Hoe zou het nu, anno 2022, met haar gaan en met het zilveren bonbonschaaltje dat ze als Amsterdamse van de toenmalige burgemeester Samkalden had gekregen?
Bij toeval kreeg ik contact met haar en mocht ik haar interviewen in haar prachtige flat in Almere waar zij tegenwoordig met haar man Rini Langkruis, een voormalige succesvolle baanwielrenner, woont.

Wanneer is ze met schaatsen begonnen?
Als kind nam haar vader haar mee naar het Nieuwe Diep bij het Flevopark waar ze leerde schaatsen op houten schaatsjes met bandjes, die steeds verschoven en los gingen. Haar vader, meubelmaker, had wel op de schaatsjes een soort van houten zooltjes gemaakt, zodat ze er wat vaster en steviger op stond. Haar zus Beppie, anderhalf jaar ouder, had leren bandjes. Carry was daar jaloers op en vond trouwens dat schaatsen eigenlijk helemaal niet zo leuk.

Jaap Edenbaan
Maar dat veranderde met de komst van de Jaap Edenbaan in 1961. Carry woonde op de Kramatweg, dus vlakbij de Edenbaan op de Radioweg. Eerst probeerde ze het daar op hockeyschaatsen, dat vond haar vader handiger. Het was altijd druk op de baan en met ijshockeyschaatsen kon je makkelijker manoeuvreren tussen de andere schaatsers door. Maar in de binnenbaan waren de echte hardrijders daar niet erg van gecharmeerd, want zo hard kon je daar niet mee schaatsen. Regelmatig klonk het dan ook: “Hoger op”!
Een jaar later, in 1962, kreeg zus Beppie een paar echte Viking noren voor haar verjaardag. Carry volgde al gauw en kreeg haar noren met Sinterklaas en 2 weken later waren er schoolwedstrijden in de Kerstvakantie. Ze deden mee met schoolwedstrijden en samen wonnen ze alles. Carry werd 1e en Beppie 2e.

Lid van H.C.A. en de strenge winter van 1963
Schaatstrainer Theo Ekelschot pikte hen beiden eruit en zou de komende jaren hun trainer blijven bij Hardrijders Club Amsterdam (HCA). Diezelfde strenge winter in 1963 reden zij overal wedstrijden in o.a. Medenblik, Ankeveen, Krommeniedijk, Muiden enz. en ze wonnen bijna alles, ondanks dat de kwaliteit van het ijs niet al te best was. Carry had gewoon veel schaatstalent, dat merkte ze toen al heel snel.

Vrouwenkernploeg
Door haar prestaties viel ze natuurlijk op en kwam uiteindelijk in de vrouwenkernploeg terecht waarmee ze o.a. op het CIOS in Overveen trainingen van de K.N.S.B. volgde op zondagmorgen onder leiding van Ben Holleboom. Beppie was daar ook bij.

Trainer Piet Zwanenburg
Het was nog een heel ding om een vrouwenkernploeg voor elkaar te krijgen. De K.N.S.B. was niet erg geïnteresseerd in het vrouwenschaatsen. Ze hadden in het begin niet eens een trainer. De vrouwen, waaronder vooral Stien Kaiser, hebben toch doorgedramd en zo werd Piet Zwanenburg hun trainer. De negatieve berichten die later in de pers naar buiten werden gebracht waren totaal niet terecht. Carry kan zich daar nu nog kwaad over maken. Het was juist een geweldige trainer. Hij had als trainer een zware baan, moest alles alleen regelen, hij sleep zelfs hun schaatsen. Eigenlijk te veel voor één persoon, terwijl er voor de mannen wel meer mensen beschikbaar waren.

Zelfgehaakt koordje
Voor kleding enz. moesten ze in die tijd ook zelf zorgen. Met een zelfgehaakt koordje werd de schaatsmuts stevig onder de kin vastgebonden.

In 1964 te jong voor de Olympische Winterspelen!
Carry maakte snel progressie maar in 1964 mocht ze ondanks dat niet meedoen aan de Winterspelen in Innsbruck omdat ze door de K.N.S.B. te jong werd bevonden (17 jaar)! In haar plaats deed Willy de Beer mee, terwijl Carry in het Noorse Hamar op 2 afstanden sneller was geweest dan Wil (500 en 1000m). Het zit Carry nog steeds dwars dat de KNSB haar niet naar de Olympische Spelen in Innsbruck stuurde. Het Olympisch Comité vond Carry niet te jong en wel goed genoeg om te gaan. Helaas. Maar 2 weken later reden Carry en Willy de Beer wel mee op de WK in Kristianahamn in Zweden.

Hun kleding was een zootje!
Een jaar later, in 1965, mocht Carry wel meedoen met het W.K. dames allround in Oulu Finland. Ook Stien Kaiser deed daar mee. Ze werd derde en Carry zevende. Dit was het eerste grote succes van het Nederlandse damesschaatsen.
Bij de openingsceremonie zagen de Nederlandse vrouwen er in hun eigen jasjes niet uit, (het was een zootje, zoals Stien in een interview vertelde), terwijl de vrouwen uit de andere deelnemende landen er pico bello uitzagen. Het Heineken promotieteam heeft later nog gezorgd voor passende kleding! De KNSB zorgde voor de sportkleding dat jaar.

Trainen in Davos
In de aanloop naar de Olympische Spelen in Grenoble in 1968 werd er o.a. in Davos getraind. In Nederland waren nog niet veel kunstijsbanen. De wedstrijden waren altijd op een buitenbaan, weer of geen weer. Schaatshallen waren er nog niet. De weersomstandigheden waren vaak slecht en uiteraard niet voor elke schaatser(ster) dezelfde.

Slapen in een jeugdherberg
Het was toen ook nog zo dat de wedstrijden voor mannen en vrouwen apart werden gehouden. De mannen hadden veel meer faciliteiten, ze verbleven in een hotel terwijl de vrouwen in een jeugdherberg moesten overnachten. Ondanks dat hadden ze veel plezier met elkaar.

Baanbrekend werk verzet voor het vrouwenschaatsen
Wat kleding, financiële toelagen enz. betreft hebben Carry, Stien Kaiser en Ans Schut moeten knokken om betere voorzieningen te krijgen. Zij hebben voor het vrouwenschaatsen echt baanbrekend werk verzet, waar de huidige schaatsters nog steeds van profiteren!

Grenoble 1968 het hoogtepunt
De Olympische Winterspelen in Grenoble in 1968 zijn natuurlijk het hoogtepunt geweest in haar schaatscarrière. Twee weken voor de Olympische Spelen werden Stien, Ans en Carry op de WK in Helsinki 1, 2 en 3. Carry was in topvorm, ze voelde dat aan alles.
Ze won in Grenoble op de Olympische Spelen een zilveren medaille op de 1500 meter. De Finse Kaija Mustonen werd 1e en Stien Kaiser 3e. Maar de volgende dag bij de 1000 meter won Carry goud, het eerste goud ooit gewonnen door een Nederlander bij het hardrijden op de schaats. En Carry stond op het podium tussen twee grote naties in, Ludmila Titova uit Rusland en Diana Holum uit Amerika.

Prinses Beatrix en Prins Claus als toeschouwers
Onder de toeschouwers bevonden zich ook Prinses Beatrix en Prins Claus. Prinses Beatrix kuste haar spontaan na afloop. Bij het diner daarna bood Beatrix Carry zelfs nog haar bekertje yoghurt aan, zo spontaan en ongedwongen ging het er toen aan toe! Carry informeerde nog hoe ze haar kapsel altijd zo goed in model hield. Dat was een foefje, volgens Beatrix!

Familie zat thuis voor de buis
De familie van Carry was er helaas niet bij, maar haar ouders en familie zagen in Amsterdam op de televisie hoe Carry goud won. Op een foto is te zien hoe ze allemaal uit hun dak gingen toen ze over de streep kwam! Haar vader ging trouwens wel altijd mee naar trainingen en wedstrijden in Nederland. In de zomer begeleidde hij Carry en Beppie op de fiets tijdens conditietrainingen, zoals duurlopen langs het Amsterdam Rijnkanaal. Haar zus Beppie heeft overigens altijd samen met Carry even hard getraind en daar heeft Carry ook al haar successen aan te danken. Het hele gezin heeft zich trouwens aan de trainingstijden moeten aanpassen. Haar moeder heeft daar voor een heel groot deel aan bijgedragen. Ook ging zij altijd mee naar alle wedstrijden.

Triomftocht door Amsterdam Oost
In Amsterdam Oost bij haar ouderlijk huis op de Kramatweg volgde bij thuiskomst een ware triomftocht in een open landauer, waar ook Ans Schut, die goud had gewonnen op de 3000 meter, en Stien Kaiser (brons op de 1500 meter en brons op de 3000 meter) bij aanwezig waren. Stien had zich in Grenoble niet zo op haar gemak gevoeld (ze vond het net een concentratiekamp, zoals ze in een interview zei) en presteerde daardoor minder dan verwacht. Ze was zwaar teleurgesteld.

Bonbonschaaltje van de burgemeester en een VW Kever van de buurt
Carry kreeg van burgemeester Samkalden een zilveren bonbonschaaltje: “Je bent vandaag een beetje het kind van Amsterdam, dat met een prachtig rapport is thuisgekomen.” Ik vroeg Carry waar het schaaltje was gebleven, maar ze kon het niet meer zo snel vinden. Waarschijnlijk in een verhuisdoos. Van de buurtgenoten kreeg ze een witte Volkswagen, haar aangeboden door A.J. Verdurmen, voorzitter van het huldigingscomité. Tante Miep Verbruggen van de sigarenwinkel, bij Carry op de hoek, had mensen opgetrommeld, die geld ophaalden om de VW Kever te kunnen realiseren. Weliswaar in bruikleen, maar toch! Ook kregen een koe, een baby en een tulp haar naam.

Rugklachten betekende einde schaatscarrière
Helaas moest ze in 1971 met haar schaatsloopbaan stoppen vanwege opkomende rugklachten, ooit opgelopen in Deventer na een val, waar ze chronische rugklachten aan overhield. Ze kon geen toptijden meer rijden en besloot toen te stoppen. Carry hield daar een z.g. zwabbervoet, ook bekend van Gerard Kempkes, aan over. Ze raakte daardoor de coördinatie op de schaats totaal kwijt. Helaas is dit nooit meer goed gekomen en de OS in Sapporo gingen, net als die in 1964 in Innsbruck, wederom haar neus voorbij.

Voor altijd een ‘Golden Girl’
Ze trouwde met Rini Langkruis en samen hebben ze 2 dochters, Liv en Ylva. Na tussendoor nog 10 jaar in Canada gewoond te hebben wonen ze nu alweer een aantal jaren in Almere. Maar na haar schaatscarrière is ze niet op haar lauweren gaan rusten. Financieel kon dat in die tijd ook helemaal niet. Ze heeft altijd een administratieve baan gehad, werd moeder van een gezin en heeft 5 kleinkinderen.

Als hobby beoefent ze de schilderkunst. Dat doet ze echt geweldig, ik heb een paar van haar kunstwerken mogen bewonderen en daarnaast speelt ze ook nog eens leuk piano. Dat laatste heeft ze trouwens al laten zien en horen tijdens een muzikaal amusementsprogramma georganiseerd voor de schaatsploegen en genodigden in schouwburg Orpheus in Apeldoorn aan de vooravond van het WK schaatsen in Deventer op 15 februari 1969 en uitgezonden door de N.C.R.V. Dit programma heette ‘Op Glad IJs’ en is nog steeds te zien via Google.

Tot slot liet ze me trots haar olympische medailles zien en een plakboek met mooie herinneringen uit de ‘gouden jaren’.
Carry is nu 75 jaar maar: Voor altijd een ‘Golden Girl’ (om in de stijl van Huub van der Lubbe te spreken/zingen).

Een van de afleveringen van Andere tijden sport is gewijd aan de gouden schaatsmeisjes. Klik op de link om het te kunnen bekijken.  Carry, Stien en Ans: Stien, Carry en Ans – de gouden schaatsmeisjes

Vorig jaar (in 2022) is er in het IJsstadion Thialf in Heerenveen een kampioenenring bovenin de hal gemaakt. Daar mocht de naam van Carry natuurlijk niet ontbreken! Van haar ontving ik onderstaande foto.