Buurtberoemd om zijn BIGS

Bron: #Dwars door de buurt – editie 236

De eeuwige toerist noemde hij zichzelf. Soulaiman Kourbali vertrok op zijn 23^e uit Algerije om de wereld te zien. Gelukkig voor ons dat hij na vele omzwervingen in Nederland belandde, in Amsterdam-Oost, waar hij nu al jaren met zijn stichting Buurtinitiatief Goede Service (BIGS) kansarme jongeren en hun ouders in beweging brengt, letterlijk en figuurlijk.

In zijn trainingsruimte in de Meevaart vertelt Soulaiman, 57 jaar, vriendelijk, druk en gepassioneerd, hoe hij na Groot Brittannië, Frankrijk, Finland, Zwitserland een volgend station bezocht – Amsterdam – en hoe hij daar een wijs en sympathiek echtpaar ontmoette. ‘Dat was in 1991. Zij hebben de deur voor mij geopend en werden vrienden voor het leven.’ De ontmoeting bleek een van de kansen die op Soulaimans pad kwamen. Soulaiman: ‘Zij confronteerden me met mijn leven. Je hebt veel gereisd, en nu? Wat ga je nu doen? vroegen ze. En ze gaven me advies voor een goed en stabiel leven. Ik besloot in Amsterdam te blijven en eerst de taal te leren.’ Dat viel nog niet mee, hij was nergens ingeschreven, had alleen een Engelse verblijfsvergunning. Maar ook hier was het lot hem goed gezind: een aardige directeur van de Joke Smitschool bood hem de kans zich het Nederlands eigen te maken.

Karate
Zijn geld verdiende hij intussen als supervisor in hotels, waar hij de kamers controleerde. En hij sportte. ‘Sport zit in mijn bloed,’ zegt hij. ‘Vanaf mijn dertiende doe ik aan karate en aan hardlopen. Ik hielp trainers met lesgeven en verliet Algerije met de zwarte band.’ Het lag dan ook in de lijn der verwachting dat Soulaiman voor zichzelf zou beginnen. In het Transvaal Buurthuis kreeg hij een paar jaar na zijn aankomst daar de kans voor, dankzij Frans Suijkerbuijk. Hij kon een sportzaal huren en drie maanden proberen of hij leerlingen kreeg en goede trainingen kon geven. Het lukte, hij kreeg een jaarcontract, gaf karate- en conditietraining aan 35 mensen en doet dat daar, met tussenpozen, nog steeds.

Jeugd
Soulaiman komt uit een gezin met twee jongens en drie meisjes. Zijn vader emigreerde naar Frankrijk en hij groeide op met zijn moeder, opa en oma. ‘Mijn broertje overleed op jonge leeftijd en toen was ik de enige zoon. Ik was een echt moederskindje.’ Hij lacht. ‘Het was ook de droom van mijn moeder dat ik ging trouwen, dus ik ben weer naar Algerije gegaan en heb daar mijn vrouw ontmoet. Met haar ben ik nog een jaar naar Londen gegaan, ik wilde dat zij ook de wereld leerde kennen.’ En hoe kwam hij daar dan weer aan zijn geld? Opnieuw die relaxte lach. ‘Ach ja, daar was ik beveiliger.’ Hij vertelt hoe het in zijn jeugd heel gewoon was dat je mensen die het moeilijk hadden, hielp. Het was voor hem dan ook haast vanzelfsprekend dat hij, toen hij opnieuw gesetteld was in de Indische Buurt, daar zijn stichting BIGS oprichtte.

Community
BIGS? Vertel! ‘Ja, ik ben BIGS,’ en Soulaiman wijst op zichzelf, ‘een afkorting van Buurtinitiatief Goede Service. Wij organiseren allerlei activiteiten voor kansarme jongeren, maar ook voor hun ouders, zodat die wat sterker in het leven staan.’ En concreet? ‘We doen aan sport, helpen kinderen met huiswerk en we hebben bijvoorbeeld elke zaterdag een ‘conferentie’. Zo’n 40 jongeren van tussen de 12 en 17 jaar praten met elkaar over het leven in de buurt, hoe je een community opbouwt en dat soort zaken. Er worden verschillende instanties uitgenodigd om te vertellen. En we gaan vaak met groepjes naar grote bedrijven, of naar de politie, brandweer, ziekenhuis om te zien hoe het daar allemaal werkt. We willen ze ervaringen laten opdoen, zien hoe het echte leven in elkaar zit.’

Opbloeien
Op zondag organiseert hij Arabische les in buurthuis Vonk. Daar komen zo’n 60 kinderen. ‘En we hebben nog een wachtlijst.’ Enthousiast vertelt Soulaiman verder: ’Maar ik doe ook erg veel aan sport. Ik heb een vriend met een zwemschool. Daar neem ik de kinderen mee naartoe om een diploma te halen. Ze hoeven dan niet zoveel te betalen. Soms zijn het kinderen met een beperking en soms kinderen die extreem bang zijn voor water. Het is geweldig om te zien hoe die kinderen opbloeien als ze eenmaal zo’n diploma in handen hebben. Mijn strategie bij zo’n zwemles – ja, die geef ik ook zelf – is dat ik hun vriend ben, hun gelijkwaardige en dat werkt goed!’ Zelfs paardrijden zit in het ‘pakket’. Eens in de paar maanden gaat Soulaiman met een groepje paardrijden. ‘Ook daar is het mooi om te zien hoe jongeren leren omgaan met dieren.’ En dan is er nog de driedaagse kampeertocht in Nieuw Vennep. Alles zonder subsidie. Hij krijgt weleens geld van een bedrijf en zo wil hij het houden. ‘Stel dat er een of andere crisis is, dan zit ik ineens zonder, nee ik hou het graag in eigen hand, zonder overheidssteun.’

Mensen blij maken
Op woensdag is Soulaiman vaak te vinden op het Makassarplein om activiteiten voor kinderen te organiseren en op zondag geeft hij conditietraining en ademhalingssystemen. En dat alles naast zijn gewone werk: lesgeven aan jongeren Leider Sportieve Recreatie. Hij heeft het druk. ‘Ja, vaak kom ik kapot thuis ’s avonds, maar als ik terugdenk aan wat ik gedaan heb voel ik me goed!’
Mensen blij maken, dat is zijn grote wens. Het staat ook als motto bij het portret dat Serge Verheugen van hem heeft gemaakt en dat op het Muiderpoortstation hangt.
‘Ik maak weleens een selfie, het is toch een leuke herinnering. En ik ben best trots op de dingen die ik doe, jongeren met een beperking die een diploma halen, kinderen die niet meer bang zijn voor dieren, opgetogen ouders. Blije mensen, daar gaat het me om!’
Zijn stichting BIGS brengt jong en oud in beweging en strijdt voor gelijkwaardigheid, valt er op de website van de stichting te lezen. ‘Ja,’ vult Soulaiman aan, ‘en ook: de jeugd heeft de toekomst en daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen!’ #

Anita Boelsums