Voorzitters van Archipel

1949
Auteur: Henk Penseel is geboren (1946) en getogen op de Zeeburgerdijk, met als eerste baan onderwijzer op de Anthonie van Diemenschool. Hij werd docent op de Hogeschool Utrecht en is woonachtig in Naarden.

‘Je moet het in je hebben’
Bij veel beroepen zegt men ‘je moet het in je hebben’, want echt leren kun je het niet. Het zit in je genen, of in je dna. Vandaar dat veel beroepen en hobby’s van vader op zoon gaan. Z’n opa was goochelaar, hijzelf en zijn vader ook. Of, haar oma en moeder maakten zelf ook kleren en nu is zij modeontwerpster. En Harry Mulisch schreef al in Voer voor psychologen dat je schrijver bent, je kunt geen schrijver worden. Over leiders wordt hetzelfde gezegd. De zoon van Jomo Kenyatta, Uhuru, is ook president van Kenya geworden. Of speelt nepotisme hier een rol?

‘Een steen gemetseld waar dat op stond’
Mijn opa heeft de speeltuinvereniging Archipel opgericht, ik dacht in 1938, met als onderafdeling een korfbalclub, anders mochten zij dat nieuw aangelegde grindveld niet gebruiken. In het clubgebouw aan de Makassarstraat was in het halletje rechts als je binnenkwam een steen gemetseld waar dat op stond. Natuurlijk niet dat hele verhaal, maar dat mijn opa de eerste steen gelegd had. Door de herinrichting van wat nu het Makassarplein heet, ging het gebouwtje tegen de grond, inclusief die steen.

Ereteken van verdienste’
Jarenlang is mijn opa voorzitter geweest. Later kreeg je een aparte voorzitter van de speeltuinvereniging en van de korfbalvereniging. Voordat mijn vader in militaire dienst moest (hij is in 1910 geboren), was hij secretaris en penningmeester. Dat bleef hij zelfs in de oorlog, toen hij aan zijn longen geopereerd moest worden en jarenlang eerst in het ziekenhuis en later in het sanatorium lag. Ergens na de oorlog nam hij de voorzittershamer van mijn opa over. Omdat hij meer dan dertig jaar dagelijks bestuurder was, kreeg hij het Ereteken van Verdienste van de stad Amsterdam.

Natuurlijke leiders’
Na mijn vader kwamen nog vele voorzitters, van wie ik er ook een was. Zowel mijn opa als mijn vader vond ik natuurlijke leiders. Die kwamen na de oorlog wel meer bovendrijven in het verenigingsleven. Ik sprak hem er wel eens over, hoe hij dat zo lang had volgehouden. Het was in de jaren tachtig dat mijn vader zei: “Wij hebben de opbloei van na de oorlog meegemaakt. Ik weet niet of me dit in deze tijd weer zou lukken.”

Voor meer verhalen over Archipel ga naar:
Korfbalvereniging Archipel
Archipel als huwelijksbureau
De witte leeuwen (Archipel) van de Makassarstraat
Archipel, de kampioenendoder
Kneusjeskampioenen bij Archipel
Omkoping bij Archipel?
Sportblessures